پتاسیم سدیم تارترات500گرمMERCK

تارترات پتاسیم آنتیموان

پتانسیل تارترات پتاسیم آنتیموان به عنوان یک ماده قارچی از قرون وسطا شناخته شده بود. خود این ترکیب سمی تلقی می شد و بنابراین روش دیگری برای تجویز آن یافت می شود.

امروزه ، این ترکیب هنوز برای القای استفراغ در حیوانات اسیر شده برای مطالعه رژیم غذایی آنها استفاده می شود

اولین برنامه درمانی علیه تریپانوزومیازیس در سال 1906 مورد آزمایش قرار گرفت و استفاده از این ترکیب برای معالجه سایر بیماریهای گرمسیری مورد بررسی قرار گرفت. درمان لیشمانیا با تارترات پتاسیم آنتیموان در سال 1913 آغاز شد. پس از معرفی آنتیموان (V) حاوی مجتمع هایی نظیر استیبوگلوکونات سدیم و آنتی مونیوم meglumine ، استفاده از تارترات پتاسیم آنتیموان فسخ شد. پس از کشف پزشک بریتانیایی جان برایان کریستوفرسون ، در سال 1918 که تارترات پتاسیم آنتیموان می تواند شیستوزومیازیس را درمان کند ، داروهای ضد میکروبی بسیار مورد استفاده قرار گرفت. با این حال ، تزریق تارترات پتاسیم آنتیموان عوارض جانبی شدیدی مانند سندرم آدامز-استوکس داشت و بنابراین مواد جایگزین تحت بررسی قرار گرفتند. با معرفی و استفاده بیشتر از آن از پازوکانتانل در دهه 1970 ، استفاده از درمان های مبتنی بر آنتیموان از رده خارج شد.

تارتار در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم در داروهای ثبت اختراع به عنوان درمانی برای مسمومیت با الکل مورد استفاده قرار گرفت و برای اولین بار در سال 1941 در ایالات متحده بی اثر بود.

مجله پزشکی نیو انگلستان  مطالعه موردی از بیمار را گزارش كرد كه همسرش مخفیانه دوز محصولی به نام “تارتارو emetico”  داد كه حاوی آنتیموان سه ظرفیتی (آنتیموان پتاسیم تارترات) بوده و در آمریكای میانه به عنوان یك روش ضدعفونی فروخته می شود. برای سوء مصرف الکل بیمار که شب قبل از نوشیدن مشروبات الکلی گذشته بود ، اندکی پس از دادن آب پرتقال با دارو ، استفراغ مداوم ایجاد کرد. وقتی در بیمارستان بستری شد و بعداً در بخش مراقبت های ویژه ، او درد شدیدی در قفسه سینه ، ناهنجاری های قلبی ، سمیت کلیوی و کبدی را تجربه کرد و نزدیک مردن بود. مجله گزارش می دهد که “دو سال بعد ، وی [بیمار] خودداری کامل از الکل را گزارش می کند.”