ایمپلنت دندان ها به صورت کلینیکی برای بیش از 30 سال مورد استفاده قرار گرفته است و پیشرفت قابل توجهی در عمل دندان و جراحی فک و صورت داشته است تا نبود یک یا بیش از دو دندان را از بین ببرد که در اثر پیری یا تصادف به وجود آمده است.
در این بخش به تعریف ویژگی ایمپلنت دندان می پردازیم:
ایمپلنت دندان همچنین برای بازسازی ساختارهای بین فکی و کاربردهای ارتودونسی می باشد.
برخلاف کاربردهای مورد استفاده ی کلینیکی، نقایص ترکیبات ایمپلنت برای مراجعه کنندگان همچنان سخت و لاینحل باقی مانده است. بسیار سخت است تا تخمین صحیحی از موفقیت ایمپلنت های دندانی حاصل شود که منجر به مقایسه ی قوی در میان تولید کنندگان ایمپلنت به خوبی عمل های جراحی دندانی باشد.
دلیل دیگر برای سخت بودن آن از جهت ارزیابی مقیاس های نسبی موفقیت دندان به زمان در نظر گرفته شده بعد از جراحی بستگی دارد. تخمین منطقی از درمان ایمپلنت دندانی به ترتیب %95-75 به مدت 10 سال می باشد.
تخمین پایداری بیومکانیکی ایمپلنت دندانی بسیار مهم است چون نقایص ایمپلنت خطرات زیادی و دردناک را ایجاد کرده و همچنین هزینه های جراحی زیادی را تحمیل می کند.
علی رغم مشکلات که از قبل گفته شد جراحی صنعتی ایمپلنت اغلب توسط بازار در دسترس است به جای اینکه پیشرفت های عملی به همراه داشته باشد.
برخی شرکت ها اغلب تغییراتی در اندازه، اشکال مواد و ویژگی های سطح از دیگر ایمپلنت های شرکت های دیگر ساخته اند که به نظر می رسد مورد استفاده قرار گیرد.
کلینیک ها اغلب ایمپلنت ها را در کاربردهای جدید قبل از تحقیقات مورد استفاده قرار می دهند که از دیدگاه علوم اولیه صورت می گیرد.
دستاوردهای اصلی ممکن است مزایایی داشته باشد اما محدود باقی می ماند تا زمانی که تعامل مکانیزم های متفاوت فهمیده شود و نقشی در بافت استخوانی در اطراف ایمپلنت ایجاد کند.
دو نوع ایمپلنت پایدار باید تشخیص داده شود شود.
پایداری اولیه در زمان عمل ایمپلنت اتفاق می افتد. این یک ماهیت بیومکانیکی مرتبط با کیفیت استخوان می باشد. که در مکان های مختلف ایمپلنت قرار دارد که شرایط الزامی برای حصول ایمپلنت ایجاد می کند.
ثانیا پایداری بعد از زمان گرما داده شده حاصل می شود و معادل با پایداری اولیه تقویت شده توسط تولید استخوان جدید شکل گرفته می باشد و در بخش داخلی ایمپلنت استخوان قرار دارد.
